Spaceruję tą samą ścieżką, którą zwykłam dawniej chodzić
Przeskakuję ponad zniszczonym już dawno chodnikiem
Wsłuchując się w zgrzyt obcasów, dumnie kroczę
"Czy coś się stało? Może mogę jakoś pomóc?"
"Nie proszę Pani, ja tylko tak włóczę się bez celu"
Bo gdy rozglądam się wokół tego miasta
Wszystko wydaje się być jak kiedyś
Bo wszyscy ci ludzie, których w życiu spotkałam
Są cudem tego świata!
Tak, są cudem mego życia!
Są cudem tego świata!
Tak, są cudem mego świata!
Lubię gdy miasto dusi się swym gęstym powietrzem
A wszyscy ubrani są w letnie ciuchy i ciemne okulary
Lubię obserwować jak ścierają się tu ze sobą dwa obce światy
Rozumiesz wtedy ich, rozumiesz władzę
Wszyscy trzymają swoją stronę
Widzisz? My dłużej tego nie wytrzymamy!
Widzisz? Jak bardzo jesteśmy zjednoczeni!
Widzisz? My się na to nie nabierzemy!
Widzisz? Jak bardzo jesteśmy zjednoczeni!
Bo rozglądając się wokół tego miasta
Wszystko wydaje się być jak kiedyś
Bo wszyscy ci ludzie, których w życiu spotkałam
Są cudem tego świata!
Tak, są cudem mego życia!
Są cudem tego świata!
Tak, są cudem mego świata!
